Psihološko testiranje
Psihološki testovi su posebna vrsta testova, kreiranih da na pouzdan način mere određenu pojavu. Za razliku od navodno psiholoških testova koje možemo pronaći u štampi, prave psihološke testove može da zadaje i tumači samo psiholog (prosto zato što je njihovo zadavanje i tumačenje kompleksno i zahteva specifična znanja i obuku). Ono što je važno jeste da njihovo tumačenje ne zavisi od subjektivnosti i slobodne procene stručnjaka, već postoje pravila i standardi po kojima se oni tumače.
Testovima se veoma pouzdano može procenjivati intelignecija dece i odraslih, zatim crte ličnosti ili postojanje nekog ozbiljnijeg mentalnog poremećaja. Takođe, postoje testovi koji mogu detektovati probleme sa percepcijom ili neuropsihološki tesovi kojima se ispituju psihološke funkcije za koje se zna da su povezane sa određenim moždanim strukturama ili neuralnim putevima, te se koriste za procenu moždanih oštećenja ili drugih oštećenja nervnog sistema. Postoje i projektivni testovi koji mogu dati uvid u nesvesnu dinamiku i motive osobe.
Psihološko testiranje se može obaviti na zahtev klijenta, terapeuta ili drugog stručnjaka. Klijenti mogu imati razne razloge za želju za određenom vrstom testiranja (želja da saznaju svoj IQ, nesvesne motive itd.) Terapeut može tražiti testiranje kako bi doneo odluku o primeni adekvatne vrste i modaliteta psihoterapije, ili da bi stekao detaljniji uvid u prirodu klijentovih problema pre početka rada. Takođe, u terapiji se ponekad koriste određeni testovi kako bi se procenio terapijski napredak. Po pravilu, čak i ako je terapeut osposobljen za zadavnje testova, obično ih on sam neće zadavati klijentu, već će ga uputiti kolegi. Testove mogu zahtevati i drugi, npr. poslodavci testiranje potencijalnih kandidata za posao, sudovi radi donošenja presuda o starateljstvu ili lekari opšte prakse kako bi se isključio psihološki uzrok nekih tegoba.
Psihološko testiranje i procenu može obaviti svaki diplomiranji psiholog, ali su klinički psiholozi obično stručno najosposobljeniji za to.